Birçok yetişkinin bile göze alamayacağı 24 saatlik yolculuğu bedenleri küçücük ama yürekleri büyük bu çocuklarımız hiç tereddüt etmeden bitirdi. Yolun sonunda malını ve canını bizler için gözünü kırpmadan feda eden mübarek ecdada varmak vardı sonuçta. Onlar için bizim yaptığımız bu kadar küçük fedakarlık devede kulak kalır herhalde.
Yorucu bir yolculuğun ardından vardık Çanakkale’ye. Cumartesi sabahı erkenden Eceabat’a geçtik ve başladık şehitlik turumuza. Çocuklarımız çok meraklıydı ve rehberin anlattığı her şeyi o kadar güzel dinliyorlardı ki bir ara ben bile şaşırdım bu pür dikkat ilgiye. Rehberimiz kelimelerin bile kifayetsiz kaldığı bu muazzam toprakları dilinin döndüğü kadarıyla aktarıyordu bizlere. Bu tarihi yarımadayı anlamak için sadece kulakları açıp dinlemek elbette yetersiz kalırdı bunun farkındaydık. Burayı anlamak için gönül gözümüzü açmak elzem bir kaideydi. Bastığımız toprakların her karışında bir ecdat neferinin bedeni yatıyordu. Memleketin en ücra köşelerinden gelen binlerce vatan aşığı vardı bu topraklarda. Adını bile telaffuz edemediğimiz, mezar taşlarında görünce burası da neresi dediğimiz o kadar çok memleket vardı ki hepimiz hayretler içerisinde inceledik mezar taşları üzerinde yazılan bilgileri. Gezimizin her adımında öğrencilerimizin gönül gözleri açılıyordu şüphesiz.
Her adımda o kadar çok isim öğreniyorduk ki hepsinin de birbirinden kahramanca hikayeleri vardı. Hepsi de bu kutsal topraklara savaşmaya değil de ölmeye gelmiş gibi geldi hepimize. Sanırım bu cümlemde gibi derken hata ediyorum şüphesiz ki hepsi vatan için ölmeye gelmişti buralara. Yoksa Balıkesirli Seyit Onbaşı nasıl kaldırabilirdi 276 kiloluk o dev mermiyi. Ezineli Yahya Çavuş nasıl durdurabilirdi 4 bin kişilik sinsi ve kahpe Fransız kuvvetlerini sadece 80 kişilik inanmış yüreklerle. Yoksa nasıl bir baba diğer askerlere haksızlık olmasın diye kendi canından, kendi kanından olan evladını tedavi etmeden ağaçların altına göndererek ölümü beklemesine karar verebilirdi. Doktor Salih Budak nasıl bir muazzam doktordu böyle. Nasıl olur da bir Türk askeri yerde yatan bir Anzak askerine mermilerin yağmur damlası gibi yağdığı bir ortamda siperlerden çıkıp onu kucağına alıp karşı siperlere götürebilirdi? O kadar çok menkıbe dinledik ki hepsi masal gibi geldi bizlere. Bizlerin inanmakta bile zorluk çektiği yüzlerce hikaye yaşanmıştı bu topraklarda. 253 bin ana kuzusu kurban olmuştu bu topraklar kutsal bir dava uğruna. Ya Rabbim bu nasıl bir ruh, bu nasıl bir inançtı böyle? Bizler nasıl bir neslin torunlarıydık böyle.
Biz Türkler bu Anadolu’yu vatan kılabilmek için çok can verdik. Her karış toprağı kanımızla yıkadık ki bu topraklar bize baki olsun diye. Vatan söz konusu olduğunda canımızdan,malımızdan, anamızdan, bacımızdan sözün özü şu fani dünyadaki her şeyden vazgeçtik. İşte Çanakkale bütün bu söylediklerimin sadece bir örneği. Çanakkale mukaddes tarihimizin sadece bir sayfası. Çanakkale emperyalizmin demir ökçeyle ezildiği bir sembol.
Bazı şeyleri sadece kitaplardan okuyarak öğrenmek zordur. Hissetmek gerek, gönül gözüyle görebilmek gerek. Çanakkale de şüphesiz böyle bir yer. Bizlere bu gezide sponsor olan Muradiye Belediye Başkanı Musa Süreyya Balcıya en içten şekilde teşekkürlerimi iletiyorum. Eğitime olan bu destekleri takdire şayan buluyorum. Ektiğiniz tohumlar elbet bir gün fidan olacak sayın başkan. Bu gezide en başından en sonuna kadar hiç tereddüt etmeyen Kömürcüler Ortaokulu Müdürü Kadem Bakırcıya cesaretinden dolayı saygılarımı iletiyorum. Gezimizin başından sonuna kadar çocuklara eşlik eden sevgili meslektaşım Esra Hocama da buradan teşekkürlerimi iletiyorum.
Umarım ki bu ecdada vefa gezimiz ilk ve son olmaz. Dilerim ki ecdadımız her daim torunları tarafından sizler gibi inançlı yürekler sayesinde anılır. İsterim ki bu gezimiz Çanakkale için sayısız bahaneler bulan insanlara bir örnek teşkil eder. Vatan hepimizden razı olsun.
