Yavaş yavaş yürüyordum üniversitenin kampüsünde. Soğuktu ama hiç üşümüyordum nedense. Sanki soğuk içime işlemiyordu. Aklım çok başka yerde, kalbim çok farklı atıyordu. Aklımda hep o kitap ve hep kendimi onun yerine koymaya çalışıyordum. Yine bir kitap ve yine bir sarhoşluk… Üniversiteyi Eskişehir Anadolu Üniversitesinde okudum ben ve hep bunu söylerken gurur duydum. Dünyaya bir kere daha gelsem ve bir kere daha seçme şansım olsa hiç düşünmeden Eskişehir derdim herhalde. Hayata dair çok şey öğrendim orada. Yanlış anlaşılmasın şehir milliyetçiliği yapmıyorum ben. Zaten Eskişehirli de değilim. Ama bir öğrencinin gerçek bir öğrenci olarak yaşaması için tek geçiyorum bu naçizane şehri. Kadim bir şehir ama bakmayın adının Eski olduğuna, kendini her gün yenileyebilen ender şehirlerimizden biridir kendisi. Her öğrenciye kucak açan soğuk iklimin sıcacık kültür şehri. Elveda derken her öğrencinin yüzünde bir gözyaşı tanesi kadar kıymetli. Anadolu’nun göbeğinde bir inci tanesi kadar değerli bu şehir. Üniversite 3. Sınıf öğrencisiyim ve hayatımın en güzel yıllarını yaşıyorum farkında olmadan. Aslında akademik anlamda hayat çok iyi gitmiyordu benim için. Okuldan çok sıkılıyor ve çok gereksiz şeyler öğrendiğimi düşünüyordum. Okula gitmek bana bir külfet gibi geliyordu ve gitmediğim zamanlarda vicdanen kötü hissediyordum. Lakin bilirim ki istemediğim bir şeyi yapmak bana fayda getirmez ve bu yüzden çok az zorla bir şeyler yapmışımdır. Vicdanen kendimi kötü hissetsem de okula gitmek yerine sık sık kütüphaneye gittiğim bir dönem yaşadım ben. Bu dönemde öyle bir kitap okudum ki hiçbir öğretmen hiçbir okul bana bu kitabın kattıklarını katamazdı. Her kelimesini, her cümlesini, her sayfasını içime çekerek okudum ben bu kitabı. Her sayfa bana inanç kelimesinin soyut gücünü kazandırdı. Kitabın adını yukarıda da yazdım Jack London’dan Martin Eden. Sizlere yazarın hayatını, kim olduğunu, nerede yaşadığını, ne zaman öldüğünü anlatmayacağım. Bunlar gerçekten çok gereksiz ve somut bilgiler. Bedenler elbet toprak olacak. Ki bu yazarın bedeni de göçüp gitti toprak oldu.Önemli olan fikirler, daha önce de dediğim gibi fikirler asla ölmez.Ölmedi de.Hayatımın en kritik döneminde okuduğum bu kitap bana ne kattı? İnanç, menzile ulaşmak için tek kriterdir. Öncesi yada sonrası yoktur. İnancı olanın bahanesi de yoktur. İnancı olanın yorgunluğu da yoktur. İnancı olanın hiçbir şeye ihtiyacı da yoktur. İnancı olanın başarıdan başka seçeneği de yoktur.